راهنمای خرید دوربین رادیوگرافی و سنسورهای داخل دهانی
راهنمای خرید دوربین رادیوگرافی و سنسورهای داخل دهانی
یکی از روشهای سریع و دقیق تشخیص مشکلات و ضایعات دهان و دهان نظیر آبسه دندان، پوسیدگی دندان، نقایص فک و دندان و انواع ناهنجاریها و سایر آسیبهای دهانی، استفاده از رادیوگرافی است.
دستگاههای رادیوگرافی بهطور کلی به دو دسته اصلی داخل دهانی و خارج دهانی تقسیم می شوند. در رادیوگرافی داخل دهانی، نوار اشعه X درون دهان و در رادیوگرافی خارج دهانی، نوار اشعه ایکس در خارج از دهان قرار دارد. سابق بر این، تصویربرداری از دهان بهدلیل استفاده زیاد از اشعههای مضر، هزینههای گزاف و جبرانناپذیری را برای دندانپزشک و بیمار ایجاد میکرد؛ اما امروزه این مسائل بهواسطه دوربینهای مجهز و پیشرفته تا حد چشمگیری حل شده است. برای تیم دندانپزشکی، مواردی مثل عوارض استفاده از مواد شیمیایی، دوباره کاریهای وقتگیر، تولید بوهای نامطبوع و مشکلات و تعهدات سنگین اجتماعی و زیست محیطی، زمینه را برای پذیرش تغییرات گسترده و تحولآفرین آماده کرده و سازندگان و تولید کنندگان را به ایجاد ابتکار ترغیب نموده است.
امروزه سیستمهای رادیوگرافی دیجیتال، اطلاعات تشخیصی بسیار دقیقی را ارائه میدهند. نمونههایی از مزایای فراوان آنها عبارتند از:
کسب نتایج تقریباً فوری، دقت بالینی بالا، گسترش گزینههای تشخیص، کاهش ریسک ناشی از تابش اشعه ایکس به بیمار، امکان ذخیره و نگهداری اطلاعات، سهولت استفاده و کاهش هزینههای مالی و محیطی.
در کنار همه این مزایا، فرآیند همزمان تشخیص و درمان، اتفاقی است که از دید بیمار بسیار خوشایند به نظر میرسد.
دستگاههای رادیوگرافی در حیطه دندانپزشکی انواع مختلفی دارند و در گروهها و دستههای متنوعی در دسترس هستند. همین تنوع، کار را برای خریداران و کاربران دشوار کرده است و با توجه به ملاکهای خرید، میتوانند عملیات درخواستی کاربر را به انجام برسانند. عواملی مثل نحوه انتقال اطلاعات، ابعاد تصویر، وسعت ناحیه تشخیص، نحوه عملکرد و… از معیارهای مهمی هستند که برای خرید دوربین رادیوگرافی لازم است در نظر گرفته شوند.
یکی از مهمترین فاکتورهای انتخاب، تکنولوژی عکسبرداری و چگونگی انتقال اطلاعات از سنسور به کامپیوتر است. بعضی از آنها دارای تکنولوژی CCD و برخی دارای تکنولوژی CMOS برای عکسبرداری بوده و بهوسیله USB و یا بلوتوث به کامپیوتر متصل میشوند. سنسورهای دیجیتال فسفرپلیت بدون سیم هستند و با وجود اینکه از لحاظ ظاهر و نواحی تشخیص و عملکرد، مشابه فیلمهای رادیوگرافی سنتی هستند اما قابلیت وایرلس آنها، استفاده را برای کاربران بسیار راحتتر کرده است.
سه نوع سنسور CCD ،PSP و CMOS میتوانند اطلاعاتی را که در هنگام تابش اشعه ایکس ذخیره میکنند، به عکسهای دیجیتال تبدیل نمایند. با این حال، مناطق تشخیصی PSP بیشتر از دو نوع دیگر است و همچنین سنسورهای فسفر پلیت کاملاً بی سیم و مستقل بوده و عملکردی مشابه با فیلمهای آنالوگ دارند.
مزایای سنسورهای PSP:
– انعطافپذیری
– استفاده راحت
– قیمت مناسبتر
– تناسب با سایز فیلمهای قدیمی
معایب سنسورهای PSP:
– نیاز به دقت بالا و تخصص بیشتر
– آسیبپذیری در برابر خم شدن در داخل دهان
– وقتگیر بودن
– امکان آلودگی به باکتری در صورت هندل غیر صحیح
– آسیبپذیری در برابر خراش و خط
مزایای سنسورهای CMOS:
– قابلیت حمل بهواسطه وزن کم
– سرعت بالای انتقال اطلاعات به کامپیوتر
– امکان اتصال به کامپیوتر بهصورت کاملاً مستقیم و بدون نیاز به واسطههای دست و پاگیر
معایب سنسورهای CMOS:
– هزینه و قیمت بالا
– انعطافپذیری کم
– اندازه بزرگتر
– امکان تاثیرپذیری از نویزهای رادیویی و اختلال ناشی از آن
– گران بودن هزینههای جانبی و قطعات یدکی
– نیاز به بروزرسانی و کمک نرمافزارهای پشتیبان
– ضخیم بودن قطر سنسور
از دیگر فاکتورهای مهم برای انتخاب دوربین رادیوگرافی، ابعاد آن است. مسلماً هرچه سطوح عکس بزرگتر باشد، میزان جزئیات بهدست آمده بیشتر خواهد بود. بهطور کلی یک سیستم سنتی سایز ۲، ناحیهای به وسعت ۱.۱۰۰ میلیمتر مربع را برای کاربر فراهم مینماید و بهطور مشابه، میزان این قابلیت برای یک سنسور وایرلس دیجیتال سایز ۲، ۱.۰۸۰ میلیمتر مربع است.
سنسورهای تراشهای معمولاً نواحی تشخیص محدودتری دارند و به تبع آن اطلاعات کمتری را برای کاربر به عمل میآورند. همچنین یکی از محدودیتهای این سنسورهای سیمدار، این است که ۴ الی ۶ میلیمتر از قطر سیم آنها باید بین دندانهای خلفی قرار گیرد و این امر از اینترکاسپشین کامل جلوگیری به عمل میآورد، در نتیجه فضای داخلی اکلوزال توسط سنسور تشخیص داده نشده و تصویر برداری از نواحی جنجیوال و استخوان لثه بدرستی انجام نمیگیرد.