بررسی چالشهای دندانپزشکی سال۹۵ در گفتگو با دکتر بهرام پارسایی
چیزی از طرح تحول سلامت دهان و دندان ندیدم!
آیسان زرفام/ گروه خبر دندانه: دکتر بهرام پارسایی نماینده اول مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی است. او یکی از سه دندانپزشک حاضر در مجلس این دوره است. با او در آخرین روزهای سال۹۵ درباره رخدادها و چالشهای حوزه دندانپزشکی در سال۹۵ گفتگو کردیم.
– آقای دکتر پارسایی! در ادامه طرح تحول سلامت شاهد آغاز طرح تحول سلامت دهان و دندان بودیم. ارزیابی شما از این طرح چیست؟
در بحث دندانپزشکی نشنیدهام که اقدام خاصی انجام شده باشد، در واقع عملا در این حوزه چیزی ندیدهام.
– یکی از مسائل مهم در طرح تحول سلامت و همچنین یکی از چالشهای حوزه دندانپزشکی مساله پوشش بیمه است، البته در بحث پیشگیری مصوباتی داشتیم اما در حوزه درمان همچنان جای خالی پوشش بیمه دندانپزشکی احساس میشود، به نظر شما چه طور میتوان به این چالش خاتمه داد؟
اکنون وضعیت بیمهها به گونهای نیست که بتوان روی این موضوع مانور داد، بیمهها اذعان میکنند وضعیت نابسامانی دارند و پوشش خدمات دندانپزشکی نیز هزینههای زیادی به بیمه ها وارد میکند، بنابراین تا بیمه ها ساماندهی نشوند و به مشکلاتی که اکنون دارند رسیدگی نشود، تحت پوشش قرار دادن درمان دندانپزشکی کار سختی است، بنابراین تنها کار ممکن، بحث فرهنگسازی و پیشگیری است، هرچند که در کشور ما در هیچ مبحثی به پیشگیری بها داده نمیشود.
– مساله چالشبرانگیز دیگر در حوزه دندانپزشکی دسترسی عادلانه به خدمات دندانپزشکی و بهره مندی مناطق محروم از این خدمات است، پیشنهاد شما برای این مساله چیست و آیا با استفاده مجدد از بهداشتکاران در این زمینه موافقید؟
برای اینکه حضور دندانپزشکان را در مناطق محروم داشتهباشیم باید بستههای تشویقی و حمایتی برای آنها در نظر بگیریم، در این بسته باید برای دندانپزشکانی که در مناطق محروم کار میکنند، درآمدی بیش از میانگین درآمد دندانپزشکان مناطق توسعه یافته، در نظر گرفته شود تا اشتیاق و رغبت به خدمت در این مناطق به وجود بیاید.
طرح بهداشتکار دهان و دندان را قبلا هم داشتیم، اگر نتیجه خوبی داشت که قطع نمیشد و ادامه پیدا میکرد؛ اما تجربه نشان داد که این مسیر موفقیت آمیز نیست و نباید بحث طبابت و دندانپزشکی را آنقدر ساده در نظر بگیریم که فکر کنیم کسی غیر از دندانپزشک میتواند خدمات دندانپزشکی را ارائه کند، بنابراین به نظر من به کار گرفتن بهداشتکاران در این مورد توجیه درستی ندارد که بعد از آن هم پس از مدتی حقی برایشان ایجاد شود و مانند آنچه در گذشته شاهدش بودیم مدعی شده و چالش هایی ایجاد شود. در واقع بحث بهداشتکار فقط صورت مساله را پاک میکند در حالی که اگر ادعای ما خدمت رسانی به مناطق محروم است نباید آنقدر سطح خدمت رسانی را پایین بیاوریم که بهداشتکار بخواهد خدمات دندانپزشکی به آنها ارائه کند.
– در یکی دو سال اخیر شاهد اعتراضات صنفی برخی اعضای جامعه دندانپزشکی بودیم. نظر شما در مورد این جریانهای اعتراضی که برای نمونه یکی از آنها در مورد آزمون مهارت ملی برای دانش آموختگان خارج از کشور بود، چیست؟
اعتراضات صنفی باید به گونه ای باشد که خواستگاه اکثریت صنف را در نظر بگیرد نه اینکه قشر خاصی بیاید و برای مطالبات درصدی از گروه به اسم اعتراضات صنفی حرکت کند.
در مورد آزمون دانش آموختگان خارج از کشور هم باید بگویم که به هر حال قواعد و ضوابطی وجود دارد و این آزمون باید باشد، در همه کشورها نیز چنین روالی وجود دارد. مثلا اگر دانش آموختگان کشور ما بخواهند به کشور دیگری بروند باید آزمونهایی را در آن کشور بدهند یا حتی برخی واحدهای درسی را بگذرانند تا بتوانند به کار طبابت و درمان مشغول شوند، این مساله بدیهی است اما نباید این آزمون ها خیلی سخت یا خیلی سهل باشند، به ویژه اگر دانشجویان خارج از کشور در دانشگاه هایی تحصیل کردهاند که وزارت بهداشت اعتبار آنها را تایید کردهاست.
– در مورد اعتراضات به کتاب ملی چه طور؛ آن را چگونه ارزیابی میکنید؟
همکارانمان در این زمینه اعتراض کردند و حرف هایشان را هم شنیدیم و با وزارتخانه در این باره صحبت کردیم، اگر قرار باشد این کار انجام شود باید راهکارش به گونه ای باشد که کسی صدمه نبیند و حقوق افراد ضایع نشود. مثلا کسانی که اعتراض داشتند و عنوان میکردند زمانی که ما به دانشگاه رفتیم، کتاب دیگری میخواندیم و اگر اکنون آزمون از کتاب ملی باشد حقوق افراد تضییع میشود.
باید بدانیم که علم فرامرزی است اما اگر اساتیدی داریم که واقعا توان تدوین کتابهایی را دارند که با کتابهای روز دنیا برابری کند و بتوانند در دنیا اعتبار بگیرند تا جایگاه علم دندانپزشکی کشور ما در مجامع جهانی زیر سوال نرود و تدریسها نیز از روی همین کتاب صورت بگیرد، منبع آزمونها میتواند کتاب ملی باشد، اما اینکه تدریس از روی کتابهای دیگری باشد و آزمون از روی کتاب دیگری؛ منطقی نیست.
– برخی هم به قوانین سختگیرانه دوران طرح اعتراض داشتند.
در دوران طرح دندانپزشک باید جایی برود که حداقل امکانات برای انجام کار درمانی وجود داشته باشد، نه اینکه از ابتدایی ترین تجهیزات دندانپزشکی نیز محروم باشد و عمر و وقتش را در آنجا تلف کند. از آنجا که از سال ۸۴ تا ۹۲ تعداد دانشگاههای ما چند برابر افزایش پیدا کرد و تعداد فارغالتحصیلان نیز بیشتر شد، میشود دوران طرح را کوتاه تر کرد، اما در زمانی که دندانپزشکان در حال گذراندن طرح هستند باید امکانات ارایه خدمات دندانپزشکی به طور کامل در دسترسشان باشد.
– در دولت یازدهم شاهد ارتقاء جایگاه دندانپزشکی در ساختار وزارت بهداشت به اداره کل بودیم، به نظر شما این جایگاه میتواند به معاونت یا تشکیل سازمان امور دندانپزشکی برسد؟
رشتههای پزشکی هیچکدام در حد معاونت جایگاهی ندارند که بخواهیم بگوییم دندانپزشکی این جایگاه را داشته باشد، اما دندانپزشکی باید جایگاهی در وزارتخانه داشته باشد و شخصی از جامعه دندانپزشکی نیز در وزارتخانه حضور پیدا کند تا پیگیر مشکلات این حوزه باشد و کمک کند تا از کارآمدی و توان این جامعه به نحو خوبی استفاده شود، بنابراین ارتقاء جایگاه دندانپزشکی به اداره کل اقدام مثبتی است و وقتی جامعه دندانپزشکی مطالبات، مشکلات و یا پیشنهاداتی دارد میشود از این پتانسیل استفاده کرد .
– در دولت قبل با افزایش ناگهانی تعداد دانشکدههای دندانپزشکی روبرو بودیم، آیا این اقدام مثبت بود یا چالشهایی را به همراه داشت؟
افزایش دانشکدهها باید متناسب با افزایش جمعیت باشد، از سال هشتاد و چهار ناگهان افزایش تعداد دانشکدهها را داشتیم که این افزایش منطقی نبود .
قطعا وزارت خانههای قبلی نیز به فکر مردم بودند اما به فراخور احساس نیاز در این حوزه افزایشهای لازم را اعمال میکردند ولی این افزایش ناگهانی در مدت زمان کوتاه و بدون در نظرگرفتن زیرساختهای لازم درست نبود، برای نمونه وقتی ما دانشگاهها را افزایش میدهیم تعداد اساتید هم باید کافی باشد در غیر این صورت افزایش ناگهانی دانشکدهها، هم کیفیت علمی و آموزشی را پایین میآورد و هم آینده این حرفه را با تهدید مواجهه میکند.
– پس با متقاضیان ورود به این رشته چه باید کرد؟
دلیل نمیشود که هر جا متقاضی زیاد است دانشکدهها را افزایش بدهیم، اگر واقعا این اتفاق بیفتد همه ضرر میکنند و ممکن است شاهد باشیم که دندانپزشکان نیز مانند برخی پزشکان عمومی پس از فارغ التحصیلی، مطب نزنند.
منبع:دندانه