مخدر خوردن یا درد کشیدن؟ مسئله این است

 

تلاش محققان آمریکایی برای متوقف کردن سوء تجویز مخدرها در دندان‌پزشکی

شاید گزارش‌هایی را از دانشگاه‌های علوم پزشکی مطرح در دنیا شنیده باشید که می‌گویند: دندان‌پزشکان در تجویز مخدرها افراط می‌کنند. البته خود آنان بعضاً معتقدند این موضوع دور از واقعیت است، اما با این وجود قطعاً نمی‌توان گفت هیچ مبنایی ندارد.
بر اساس داده‌های کمپانی گردآوری اطلاعات پزشکی QuintilesIMS در سال ۲۰۱۲، دندان‌پزشکان در گروه پزشکی، مقام چهارم را در تجویز مخدر داشته‌اند. درواقع دوازده درصد از نسخه‌هایی که در آن‌ها مخدرهایی با تأثیر فوری تجویز شده است را دندان‌پزشکان می‌نویسند و هم‌اکنون، سوء تجویز این داروها در رشته‌های مختلف گروه پزشکی، در آمریکا به یک بحران تبدیل شده است که دانشگاه‌ها به سرعت برای آن در حال چاره‌اندیشی هستند.
دکتر پاول مور (Paul Moore) دندان‌پزشک و فارماکولوژیست در دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه پیتزبورگ می‌گوید: «برای بیشتر دردهای دندان، داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی که به اختصار NSAIDS نامیده می‌شوند، تجویز می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به ناپروکسن، ادویل و الیو اشاره کرد. باید توجه کرد که هر یک واحد از این داروهایی که ذکر شد، تأثیری مشابه یک واحد ویکودین یا پرکوست دارد.»
او ادامه می‌دهد «اما چرا آمار تجویز مسکن در میان دندان‌پزشکان بالا است؟ دلیل آن روشن است. مطب دندان‌پزشکان پر از مریضانی است که درد دارند. درواقع مردم وقتی دندانشان درد می‌کند به دندان‌پزشک مراجعه می‌‌کنند یا حداقل وقتی دندان‌پزشک روی دندانشان کاری انجام می‌دهد، با درد مطب او را ترک می‌کنند.»

خشتی که از اول کج گذاشته شد

اما با این‌همه، راه چاره چیست؟ آیا باید برای تجویز داروهایی که جزو مخدرها هستند، حد و حدود معین کرد؟
ایالت ماساچوست آمریکا که به نوعی رهبری مبارزه با سوء تجویز مخدرها را برعهده گرفته، راه دیگری در پیش گرفته است و آن، یافتن روش‌های جایگزین برای تسکین درد بیمار است. درواقع بعد از اینکه چندین دهه طبیبان را به خاطر عدم تجویز مسکن کافی سرزنش کرده‌اند، ورق برگشته است و حالا برخی از محققین، تلاش زیادی می‌کنند تا مسکن جایگزینی برای درد بیابند.
سال گذشته، چارلی بِیکر (Charlie Baker) فرماندار ماساچوست، قانونی برای سوءمصرف داروها تجویز کرد. همچنین دانشکده‌های دندان‌پزشکی این ایالت مجاب شده‌اند به دانشجویان آموزش‌هایی بدهند تا بتوانند بعد از فارغ‌التحصیلی، به روش‌های مدیریت درد که در آن‌ها نیازی به تجویز مخدر نیست هم به عنوان یک گزینه فکر کنند.
بنابراین، نسل بعدی دندان‌پزشکان، نه‌تنها خواهند آموخت که چگونه مخدرها را به میزان مناسبی تجویز کنند، بلکه می‌آموزند که به مدیریت درد نگاه متفاوتی داشته باشند. به عنوان یک نمونه، این روزها دانشجویان دانشکده دندان‌پزشکی هاروارد، می‌آموزند که چگونه درد را بدون تجویز هیچ مخدری تسکین دهند.
کِلی مور (Kellie Moore) که دانشجوی سال چهارم این دانشکده است، می‌گوید: «تجویز مخدر تنها راه تسکین درد نیست، بلکه می‌توان با داروهای مختلف نِروپاتی یا تمرینات کششی و مدیتیشن درد را تسکین داد. البته ممکن است روشی که برای یک بیمار مؤثر است، برای دیگری نباشد.»

مفهوم درد باید بازتعریف شود
رویکرد جدیدی که ایالت ماساچوست در آموزش دندان‌پزشکی در پیش گرفته است، بازتعریف مفهوم درد و چگونگی نگاه به تسکین آن است. به این ترتیب که دانشجویان در حال بازنگری و تفکر دوباره درباره این موضوع هستند که هدف از تسکین درد چیست؟
جِف شِیفر (Jeff Shaefer)، متخصص درد دهان و صورت که در دانشکده دندان‌پزشکی هاروارد درس می‌دهد، می‌گوید: «بازتعریف کردن مفهوم درد، بخشی از یک تغییر بزرگ‌تر است که در دندان‌پزشکی در حال وقوع است. درواقع، نقش دندان‌پزشکان در این میان این است که خط و مشی‌ای را که هم‌اکنون منجر به بحرانی در تجویز مخدر شده است را تغییر دهند. البته باید گفت دندان‌پزشکی بخشی از این مشکل و نه تمام آن است. نکته دیگر که باید به آن توجه داشت، این است که مشخص کردن حدود استاندارد برای تجویز مخدرها راهکار مناسبی به نظر نمی‌رسد.»
یکی از دانشجویان سال چهارم دندان‌پزشکی در دانشگاه هاروارد درباره آموزش‌هایی که درباره مدیریت درد دیده است، می‌گوید: «اگر بخواهیم به میزان درد بیمار، از صفر تا ده نمره بدهیم و نمره ده را برای بدترین شرایط درنظر بگیریم، آیا بیماری که درد دندانش نمره چهار یا پنج می‌گیرد می‌تواند با وجود آن به زندگی روزمره‌اش بپردازد؟ اگر جواب مثبت است، پس دیگر نیازی به تسکین این میزان درد نیست. البته موضوع مهم این است که بیماران بدانند این یک استاندارد جدید است که برای آن‌ها تعریف شده است.»
دیوید کِیت (David Keith)، جراح فک و صورت در بیمارستان ماساچوست هم می‌گوید: «در حال حاضر، تفکر اشتباهی بر دندان‌پزشکان و بیماران غلبه پیدا کرده است که بیمار باید بعد از ترک دندان‌پزشکی، هیچ دردی نداشته باشد، اما این دور از واقعیت است. وقتی بیماری دندانش را کشیده یا آن را ایمپلنت کرده است، چند روز جراحت دارد و باید میزانی از درد را تحمل کند، البته به شرط اینکه این درد در حدی باشد که بتواند سر کار برود و از کار و زندگی‌‌اش نیفتد.»
البته کِیت که معمولاً برای دندان‌پزشکان ایالت ماساچوست سخنرانی‌هایی ارائه می‌دهد، تأکید می‌کند: «دندان‌پزشکانی که چند سالی است طبابت می‌کنند، از پذیرفتن این تغییرات اکراه دارند و من شکایت‌های آن‌ها را شنیده‌ام. باید گفت این مقاومت، از جنس بی‌علاقگی به گرفتن فشار خون بیمار یا چک کردن داروهایی است که او مصرف می‌کند، چرا که این کارها وقت‌گیر هستند.»
در آمریکا، دندان‌پزشکی شروع به یک تغییر بنیادین کرده است. به طوری که این تابستان، کمیسیون اعتباربخشی دندان‌پزشکی، که استانداردهای اعتباربخشی را برای تمام دانشکده‌های دندان‌پزشکی معین می‌کند، تمام فارغ‌التحصیلان آن‌ها را مجاب کرده است که بر اختلالات ناشی از مصرف مواد مختلف اشراف کامل پیدا کنند.

منبع:دندانه