تجهیزات دندانپزشکی تاج الدین
0 محصولات نمایش سبد خرید

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

یگانه راه مبارزه با کرونا شرافت است

یگانه راه مبارزه با کرونا شرافت است

 

یادی از طاعون آلبر کامو در روزهای شیوع کرونا در ایران

آیدا مجیدآبادی
در این روز های سخت و با شیوع ویروس کرونا، به یاد کتاب ( طاعون ) آلبر کامو افتادم؛ روایتی که بی شباهت به احوال این روز های ما نیست.
همانگونه که در آغاز داستان طاعون، هر کس به فکر نجات خود بود و نوعی آشفتگی بر شهر طاعونزده حکم فرما گشته بود، بسیاری نیز در برابر کرونا همین روش را در پیش گرفته اند و از فرار و احتکار و سود جویی هیچگونه دریغی نمی کنند.
در این میان برخی مروجان مذهبی نیز چون کشیش داستان (پانلو) دست به دامان نیروهای غیبی شده اند و سعی دارند با دعا و توبه، سرزمینمان را از این عذاب الهی نجات دهند.
در حالی که به قول کامو: «یگانه راه مبارزه با طاعون شرافت است.» و تنها با همبستگی و ایستادگیست که می توان در برابر این مصیبت پیروز شد.
مسئله و درد ما مشترک است و تمام ما از ترسی مشترک آکنده ایم، ترس طبیعی ترین رفتاریست که انسان می تواند در برابر ناشناخته ها از خود نشان دهد.
موضوع مهم این است که نگذاریم این ترس و وحشت حافظه ی انسانی و اجتماعی ما را پاک کند.
تنها به فکر خود و خانواده ی خود نباشیم.
به قول “رامبر” یکی از شخصیت های داستان طاعون: «وقتی که آدم تنها خودش خوشبخت باشد خجالت دارد.»
آن هم در روز هایی این چنین سخت، آن هم در روز هایی که جز خودمان کسی کمکمان نخواهد کرد؛ هیچکس جز خود ما مردم

یگانه راه مبارزه با کرونا شرافت است

یگانه راه مبارزه با کرونا شرافت است

تکنیک یا شرافت؟
بشر امروز برای مقابله با یک تهدید عمومی مانند آنچه که امروزه با آن روبروست- به کدام یک نیاز دارد؟

دکتر حسین خورسندی
دندانپزشک عمومی و نایب رئیس انجمن کارفرمایی دندانپزشکان استان گیلان

روز گذشته مطلبی تحت عنوان “یگانه راه مقابله با کرونا شرافت است” با وام گرفتن از کتاب طاعون آلبر کامو در کانال دندانه منتشر شد که به نظر باید نیازمند واکاوی از نگاهی متفاوت باشد.

از نگاه من (دوستدار سبک نگارش و نگاه فلسفی کامو) اگر کامو طاعون را در همین دوره ای که ما زندگی میکنیم و در مورد بشری که قرار است با تهدید خطرناکی چون کرونا (به جای طاعون) مقابله کند می‌نوشت احتمالا باید به نقطه اتکای دیگر برای عبور از بحران اشاره میکرد و نگاه فلسفی متفاوتی نسبت به جامعه و انسان را منعکس می‌کرد.
امروز و در این لحظه که در آن ایستاده ایم، کرونا به سمت یک همه گیری جهانی پیش میرود؛ در حالی که در نقاط مختلف این جهان درگیر (تا اندازه زیادی در مغایرت با شرایط تقریبا یکسان زمانه ای که طاعون کامو در آن رخ می دهد) نوع مقابله با آن متفاوت است و این تفاوت ربطی به ارزشهای تثبیت شده جامعه بشری ندارد و یا حداقل آنکه به عنوان عامل اولیه و پیش شرط نباید موجب فرافکنی و فراموشی ابزار و عوامل اصلی گردد.
امروزه کلیپ های زیادی از اولین کشور درگیر کرونا در فضای مجازی پخش میشود که باز هم موجبات اعجاب ما را از وسعت و ژرفای توانمندی (در همه ابعاد) این چشم بادامی های خستگی ناپذیر فراهم می آورد. آنها برای حضور در مراکز درمانی و گند زدایی از مراکز عمومی و همه وظایف مربوط به این شرایط، با همان سخت کوشی همیشگی وارد میدان میشوند و تنها فرق داستان در این است که همه امکانات تکنولوژیک و مدرن را به خدمت گرفته اند تا تلفات را به حداقل برسانند.
اما در کشور من و شاید کثیری از کشورهای دیگر که فاقد زیرساخت های لازم و تکنولوژی های پیشرفته باشند اوضاع به گونه ای دیگر است.
در اینجا شاید «شرافت» به این معنا باشد که من دندانپزشک با ابتدایی ترین امکانات موجود- بخوانید بدون امکانات!- باید برای انجام وظیفه ریسک خطرناکی را به جان بخرم تا شرافتمند بودن شامل حالم گردد!
بنابراین سئوال کلیدی شاید این باشد که اگر بر همین جامعه خاص متمرکز شویم و بین دو دستورالعمل انجام وظیفه شرافتمندانه و بدون امکانات و دیگری با امکانات و تجهیزات مناسب، بخواهیم یکی را برگزینیم، کدام مضمون -فارغ از انتساب به هر فضیلت اخلاقی- جمع بزرگتری را به دور خود گرد خواهد آورد؟

منبع:دندانه

0
دیدگاه‌های نوشته