معضلی به نام «سندرم آشنایی» در دندانپزشکی

 

درمان دندان‌پزشکی برای دوستان و همکاران؛ آری یا خیر؟

یکی از مشکلاتی که ما دندانپزشکان با آن مواجه می شویم، زمانی است که دوستان، فامیل یا آشنایان ما برای درمان دندا‌ن‌پزشکی به ما مراجعه می‌کنند. برخی دندان‌پزشکان اغلب تمایلی در انجام درمان برای همکاران و آشنایان ندارند. دو دلیل عمده برای این عدم تمایل وجود دارد؛ اول بحث مالی و درآمدی است. دومین دلیل هم به خاطر استرس و حساسیت برای همکاران و آشنایان است که برخی از همکاران به آن «سندرم آشنایی» می‌گویند.
در این مطلب به بحث پیرامون این قضیه می‌پردازیم که آیا سندرم آشنایی واقعا وجود دارد و اینکه چه دستورالعمل پرداختی‌ای برای بیماران آشنا مناسب است؟

آیا باید از همکاران پول گرفت؟
همه ما در ازای کاری که انجام می‌دهیم مستحق دریافت دستمزد و هزینه هستیم. کاری که رایگان انجام می‌شود، هر قدر هم که با کیفیت باشد، در نظر مشتری نمی‌تواند ارزش آن کاری را که مشتری در ازای آن پول پرداخته است، داشته باشد. در مورد همکاران دندان‌پزشک اما قضیه کمی متفاوت است. ما به عنوان یک دندان‌پزشک، متعلق به یک حرفه هستیم و باید روابط عمیقی جهت استحکام روابط بین‌حرفه‌ای خود داشته باشیم. بحث تخفیف به همکاران دندان‌پزشک و غیر دندا‌ن‌پزشک کاملا به سلیقه شخصی و نظر و نظام پرداختی مطب شما بستگی دارد. اما در مورد دانشجویان دندانپزشکی حتما توصیه می‌شود که در درمان‌ها، تخفیف کلی را در نظر داشته باشید.( سیاست کلی من به عنوان یک اندودنتیست عدم دریافت هزینه از دانشجویان دندان‌پزشکی است، به این علت که بتوانم از نظر حرفه‌ای الگوی مناسبی برای نشان دادن شان و منزلت حرفه برای آن‌ها باشم) برخی از دندانپزشکان به طور کلی بابت درمان از همکاران هزینه‌ای دریافت نمی‌کنند. برخی برای همکاران مرتبط پزشکی (پزشکی، داروسازی و…) هم تخفیف‌های کلی قایل می‌شوند. همه این موارد به تحکیم رابطه بین همکاران می‌انجامد و در بلند مدت بی‌شک به افزایش درآمد یک دندانپزشک منجر خواهد شد.

آیا سندرم آشنایی وجود خارجی دارد؟
در بین برخی همکاران این شائبه وجود دارد که کار برای یک همکار یا آشنا، به دلایل مختلف (از جمله استرس) پرحادثه‌تر و با کیفیت پایین‌تر نسبت به کار مراجعین عادی از آب درمی‌آید. این تلقی البته تا اندازه‌ای به دلیل استرس کاری که درمان یک دندانپزشک همکار یا آشنا وجود دارد، منطقی به نظر می‌رسد. اما توجه کنید هیچ توجیحی برای عدم انجام درمان برای همکاران یا آشنایان وجود ندارد. ما به عنوان دندانپزشک باید آن قدر از کارمان مطمئن باشیم که تحت هر شرایط و برای هر کسی قادر به ارائه درمان با کیفیت باشیم.
اما چرا تصور می کنیم کار درمانی برای همکاران و آشنایان بی‌کیفیت‌تر درمی‌آید؟ چند دلیل احتمالی دارد:

– اول اینکه چون یک همکار از کار سررشته دارد، کیفیت درمان را تشخیص می‌دهد یا اینکه ما خود به دنبال بررسی دقیق کیفیت درمان ارائه شده هستیم! پس برآوردی از کیفیت درمان (مانند بررسی نتیجه، فالوآپ، گرافی فاینال و…) برای درمانمان انجام می‌گیرد؛ در حالی که مراجعین عادی شاید از این قضیه محروم باشند و نتیجه اینکه متوجه کاستی‌های درمان به طور کامل نشویم!
– دوم اینکه گاهی سعی می‌کنیم برای همکاران و آشنایان کارهای اضافی و غیرلازم انجام بدهیم! برای اینکه نشان دهیم واقعا وقت می‌گذاریم، کارهای اضافی و خارج از روند عادی درمان انجام می‌دهیم و نتیجه اینکه احتمال بروز خطا را با این کارهای اضافی افزایش می دهیم.
– “هزینه” درمان مورد دیگری است که اعتبار درمان ما را زیر سوال می‌برد. وقتی مراجعه گننده شما بداند قرار نیست هزینه‌ای بابت کار پرداخت کند، هر قدر هم که در کیفیت کار دقت به خرج بدهید، عوارض عادی درمان (مانند درد بعد از کار یک درمان‌ریشه عادی) به کیفیت پایین کار (چون مفت بوده است) تعمیم داده می‌شود. از طرف دیگر انگیزه‌های شما برای انجام درمان ایده‌آل ممکن است متزلزل شود.

رد درمان همکاران و آشنایان در بلند مدت به نفع اعتبار حرفه‌ای ما نخواهد بود. هر چند که از ارائه درمان زیر حد استاندارد بسیار بهتر است. در نظر داشته باشیم در مورد همکاران و آشنایان همیشه درمان‌های محافظه‌کارانه‌تری انجام دهیم و از انجام کارهایی که تسلط کافی نداریم برای این بیماران خودداری کنیم. چون این افراد قرار نیست احتمالا از ما شکایت کنند، ولی تا ابد جلوی چشم ما هستند و زیر سوال رفتن اعتبار کاری ما، از هر شکایت و محکومیت در دادگاه برای یک دندانپزشک بدتر است.

چه طور هوای آشنایان را داشته باشیم؟
کاری که ما به عنوان دندان‌پزشک انجام می‌دهیم از نظر اخلاقی باید برای همه مراجعین با بالاترین کیفیت باشد. به عنوان یک اندودنتیست تصور این هم برایم مقدور نیست که بتوانم برای یک بیمار به طور تعمدی درمان باکیفیت‌تری نسبت به فرد دیگر ارائه کنم! چون تلاش همه ما به طور ذاتی انجام درمان ایده‌آل برای همه مراجعین است. هر چند که خطاهای درمانی جز لاینفک درمان‌های ما به شمار می‌رود ولی این شکست‌ها و خطاها، بستگی به مورد و شانس داشته و انتخاب آن از دست ما خارج است.
در مورد دوستان، همکاران و آشنایان ارائه درمان باکیفیت‌تر بحثی انحرافی و غیرممکن است. آن‌چه باقی می‌ماند بحث هزینه‌ها و ملاحظات درمان است. ممکن است شما برای یک همکار یا دوست، زمان خارج از چارچوب برنامه کاری خود در نظر بگیرید. ملاحظه او را در میزان پرداخت و نحوه پرداخت (مثلا اقساطی) داشته باشید. ولی از نظر اخلاقی تبلیغ انجام درمان بهتر یا استفاده از مواد باکیفیت‌تر برای یک دوست یا همکار، نسبت به مراجعین عادی، نادرست است و شان و منزلت حرفه ما را زیر سوال می برد.

منبع:دندانه