افزایش سهمیه ایثارگران، یک تیر و چند قربانی

 

نرجس مقصودی، کارشناس رسانه

خبر افزایش سهمیه ایثارگران در ازمون های حوزه پزشکی و اعتراضات دانشجویان به این قانون به یکی از پر سر و صدا ترین مسائل حوزه بهداشت و درمان در چند روز اخیر تبدیل شده است.
گفت و شنودهای بسیاری بر سر درستی یا نادرستی این قانون و راهکارهای احتمالی برای برون رفت از این وضعیت مطرح شده است . گر چه اعتراضات دانشجویی همچون تصمیمات شتابزده مسئولان امر تازه ای نیست ، اما لزوم توجه به خواسته های بر حق تشکل ها از ارکان اساسی و وجودی دموکراسی و آزادی بیان است.

بر هیچ کس پوشیده نیست که حوزه بهداشت و درمان از پر اهمیت ترین حوزه هایی است که مستقیما با سلامت روح و جسم افراد جامعه در ارتباط است ؛ بنا براین لزوم فراهم آوردن شرایط تحصیل و تربیت زبده ترین و با هوش ترین نیروهای متخصص که از درجه علمی و عملی و کارنامه تحصیلی قابل قبول تری هستند ، برای بر عهده گرفتن این مسئولیت خطیر بیش از پیش احساس میشود.

از سوی دیگر شهدا و ایثارگران و خانواده های محترمشان در نزد همه افراد جامعه از جایگاه والایی برخوردار هستند و همه مردم خود را مدیون جان فشانی و فداکاری این عزیزان و خانواده هایشان میدانند . تحمل سپری کردن سالها بدون داشتن عزیزانی چون همسر و پدر و یا زندگی کردن حتی یک روز با جانباز اعصاب و روان کار آسانی نیست که بتوان به راحتی چشم ها را بست و قدرناشناسی کرد.

ِلذا ما خانواده های شهدا و ایثارگران را لایق بهترین امکانات و دسترسی ها میدانیم ، اما شاید بتوان در جایی دیگر و به شکل کارشناسی شده اقدام کرد ؛ با اقدامات بدون پشتوانه و تصمیمات احساسی ممکن است جایگاه این عزیزان که خود نیز در اخذ این تصمیمات هیچ دخالتی نداشته اند در نزد اذهان عمومی خدشه دار شود و این اصلا پسندیده نیست.

از سویی دیگر پای تضییع حقوق دانشجویان بدون سهمیه در میان است ، همان ها که سالها عمر و جوانی خود را در راه تحصیل علم صرف کرده و خون دل خورده اند و سوی چشم از دست داده اند ، همان هایی که تا چند سال آینده باید بر ضایعه فرار مغز هایشان سوگواری کنیم .

خطر دیگری در پی اتخاذ این تصمیم ؛ تا چند سال آینده حوزه بهداشت و درمان با داشتن بیشترین حساسیت‌، از شانس داشتن کارآمدترین و با ذکاوت ترین و متخصص ترین نیروها بی بهره خواد ماند و یقینا این مساله خود را در کیفیت سلامت جامعه نشان خواهد داد.

ای کاش زمانی که دست به نگارش قانونی میزنیم ، همه چیز را ببینیم هم امروز را هم فردا را … اشک چشمان دانشجوی امروز را ببینیم و اشک چشم بیماران فردا …

 

منبع:دندانه