0 محصولات
نمایش سبد خرید
احترام وشان دستیاران را به‌عنوان پزشک و نه فقط دانشجو حفظ کنید
مینا دارابی/ روزنامه سپید
۵۳۰ نفر از دستیاران دانشگاه علوم پزشکی تهران طی ارسال نامه‌ای به مسئولان و معاونین دانشگاهی مهم‌ترین مشکلات خود را شرح دادند. آنچه در صدر مطالبات آن‌ها قرار دارد، تعریف «دستیاری» به‌عنوان یک شغل و به رسمیت شناختن حقوق قانونی و الزام‌آور برای این گروه است.
پیش‌ازاین نیز دستیاران دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در بیمارستان‌های تحت نظارت این دانشگاه در اعتراض به دیرکرد در پرداخت حقوق ماهیانه و کارانه‌ای که تحت عنوان کمک‌هزینه تحصیلی پرداخت می‌شود، تجمع کردند. تجمع اعتراضی که بعد از گذشت چند ساعت منجر به دریافت حقوق همان ماه و قولی برای پرداخت کارانه‌های عقب‌افتاده شد.
در بخشی از نامه ارسالی دستیاران دانشگاه علوم پزشکی تهران آمده است:
«مشکلات دوران دستیاری آن‌قدر بزرگ و جدی شده‌اند که دیگر نه قابل پنهان کردن هستند و نه می‌توان بی‌اعتنا از کنار آن‌ها عبور کرد. اظهارنظر چندباره مسئولان وزارت بهداشت (از جناب وزیر گرفته تا قائم‌مقام و معاونین و سایر رده‌های وزارت خانه) و اعتراف به این معضلات، بر همگان مسجل کرده است که یک جای کار که نه، چند جای کار می‌لنگد. سیستمی که باوجود تحولات سریع در همه حوزه‌های مرتبط (از افزایش روزافزون مراجعات بیمارستانی گرفته تا تورم و مشکلات اقتصادی) همچنان ناکارآمد و به قیمتی سنگین که همان قربانی شدن دستیاران زیر بار فشار کاری و مشکلات معیشتی فراوان است ادامه حیات می‌دهد.»
آن‌ها می‌گویند: «ساعات کاری واضحا زیاد و غیرانسانی و غیرفیزیولوژیک، افسردگی و خستگی و افزایش درصد خطا متعاقب حضور طولانی در بیمارستان و عدم استقلال مالی در طول دوره دستیاری، تاثیراتی عمیق و غیرقابل‌انکار نه‌فقط در دوران دستیاری، که در همه طول طبابت ایشان خواهد گذاشت.» اتفاقاتی که در‌‌نهایت بی‌اعتمادی به سیستم آموزشی را برای آن‌ها به ارمغان می‌آورد و دوران دستیاری را برای آن‌ها تبدیل به دورانی «تلخ» می‌کند.
سرگردانی بین آموزش، پژوهش و درمان
دستیاران در مورد یکی از چالش‌های این دوران این‌گونه توضیح دادند: «دستیاران دانشگاه علوم پزشکی تهران، بین آموزش و درمان و پژوهش سرگردانند. به نام آموزش وارد می‌شوند اما عملا آموزش بخش کوچکی از ساعات حضور آن‌ها در بیمارستان را تشکیل می‌دهد. کارهای بر زمین‌مانده فراوان و کمبود پرسنل درمانی، عملا دستیاران را به نیروی درمانی بدل کرده است. اگر بگوییم عملا آموزش هدفمندی در دوران دستیاری وجود ندارد و آنچه اتفاق می‌افتد صرفا کسب تجربه در خلال انبوه کارهای درمانی است، سخن به‌گزاف نگفته‌ایم. شاید شبیه پزشکانی که هم‌زمان هم مشغول کار هستند و هم کسب تجربه و عملا آموزش برنامه‌ریزی‌شده‌ای ندارند.»
تفاوت نگاه ساختار درمانی و آموزشی کشور به دستیاران هنگام پرداخت حقوق و مسئولیت‌های قانونی نظیر درمان بیماران از دیگر موارد اعتراضی است که در این نامه به آن اشاره‌شده است: «دستیاران دانشگاه علوم پزشکی تهران چیزی به نام حقوق دریافت نمی‌کنند و از سایر مزایا مانند بیمه و سنوات نیز بی‌بهره‌اند. وزارت بهداشت صرفا به آن‌ها کمک‌هزینه‌ای ناچیز به مبلغ ۸ میلیون ریال الی ۱۲ میلیون ریال پرداخت می‌کند. پرواضح است چنین کمک‌هزینه‌ای در قبال ساعات و حجم کار دستیاران در بیمارستان‌ها بسیار ناچیز و ناعادلانه است و به یک شوخی گزنده شبیه است تا واقعیت مستقر.»
کمک‌هزینه‌ای که پاسخگوی نیازهای اولیه هم نیست
در بخش دیگری از این نامه به مسائل رفاهی دستیاران اشاره‌شده: «همان‌طور که مستحضرید بسیاری از دستیاران در سنین ۳۰ سال به بالا و تعداد زیادی از آن‌ها متاهل هستند و اجازه کار در هیچ مرکزی به‌غیراز دانشگاه را ندارند و براساس مصوبه شورای عالی میزان دریافت کارانه دستیاران سال اول مبلغ چهار میلیون ریال، دستیاران سال دوم پنج میلیون ریال، دستیاران سال سوم شش میلیون ریال و دستیاران سال چهارم شش میلیون و پانصد هزار ریال در ماه اعلام‌شده است ولی عدم پرداخت به‌موقع آن موجب مشکلات عدیده‌ای گشته است.»
به رسمیت شناختن دستیاران به‌عنوان نیروی کار، بهره‌مندی از مزایای آن همچون بیمه، سنوات کاری و…، ایجاد تناسب بین حجم کار دستیاران و میزان دریافتی آن‌ها نظیر استخدام نیروی درمانی و سپردن بار اضافی درمان به نیروی استخدامی و کاهش بار کاری دستیاران ازجمله پیشنهادات دستیاران به مسئولان برای حل این چالش‌هاست: «افزایش دستمزد دستیاران و پرداخت کارانه متناسب با فعالیت درمانی که ارائه می‌دهند، حمایت مالی و اجرایی از ایجاد شورای نمایندگان دستیاری و برگزاری جلسات منظم با اعضای این شورا توسط مسئولین دانشگاه و بیمارستان‌ها و برگزاری جلسه حضوری با دستیاران امضاکننده این نامه یا با نمایندگان آن‌ها جهت پیگیری موارد درخواستی در طی ماه جاری.»
از دید دستیاران بخش مهمی از این مشکلات ریشه در عوامل ساختاری دارد؛ ساختاری که دستیاران بخش مهمی از اعضای آن هستند. رونوشت این نامه به معاونان و روسای تمام بیمارستان‌های تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی تهران ارسال‌شده، آمده است.
اتمام حجت با مسئولان دانشگاه
نامه دستیاران دانشگاه علوم پزشکی تهران با این جمله تمام می‌شود: «اگر می‌خواهیم پزشکانی تربیت کنیم که بیماران خویش را ارج نهند، برای سلامت آن‌ها فداکاری کنند و اصول حرفه‌ای‌گری را اجرا کنند، باید در طول دوره دستیاری احترام وشان آن‌ها را به‌عنوان پزشک و نه‌فقط یک دانشجو حفظ کنیم.»
منبع:دندانه
0