کدام درمان‌ها احتمالاً منجر به شکایت می‌شوند؟

 

بررسی انجمن دندان‌پزشکی کالیفرنیا درباره بیمارانی که درمان آن‌ها معمولاً دردسرساز است

آمار بالای شکایت علیه دندان‌پزشکان در میان سایر حرفه‌های علوم پزشکی، فقط به کشور ما محدود نمی‌شود و این قضیه در آمریکا و بریتانیا هم صادق است. این نگرانی، رسانه‌ها را به پرداختن علل شکایت از این قشر و راه‌های پیشگیری از آن واداشته است.
انجمن دندان‌پزشکی کالیفرنیا، در گزارشی که ۲۶ مارس ۲۰۱۹ (۶ فروردین ۹۸) منتشر کرده، به آماری از شرکت بیمه دندان‌پزشکان (TDIC) اشاره کرده است که می‌گوید بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۷ حدود ۳ هزار و ۵۰۰ پرونده شکایت علیه دندان‌پزشکان دارای بیمه مسئولیت به این شرکت ارجاع شده، اما بسیاری از آن‌ها در صورت توجه بیشتر دندان‌پزشک در زمان گزینش بیمار قابل پیشگیری بوده‌اند. تایبا سلیمان، تحلیل‌گر ارشد مدیریت ریسک این شرکت می‌گوید: «گزینش مناسب از بین بیمارانی که به شما مراجعه می‌کنند، عامل مهمی برای پیشگیری از خطر شکایت است.»

انجمن دندان‌پزشکی کالیفرنیا در ادامه راهکارهایی برای گزینش صحیح از میان بیمارانی که به مطب‌ها مراجعه می‌کنند پیشنهاد می‌کند که با هم می‌خوانیم.

گزینش از بین بیماران جدید

دندان‌پزشکان مجبور نیستند تمام بیماران جدیدی که به مطب آن‌ها می‌آیند را پذیرش کنند. بلکه باید آنانی را انتخاب کنند که بتوانند با یکدیگر تعامل سازنده و سالمی برقرار کنند. بعضی از نشانه‌هایی که باید هنگام ملاقات یک بیمار جدید به دنبال آن‌ها باشید شامل موارد زیر هستند:

بیمارانی که در جلسه‌ی معاینه اولیه از دندان‌پزشکان زیادی که به آن‌ها مراجعه کرده‌اند شکایت می‌کنند، به خصوص آنان که در یک فاصله زمانی کوتاه مراجعات متعدد به دندان‌پزشک داشته‌اند؛
جلب رضایت این بیماران ممکن است کار سختی باشد و دست آخر از کار شما هم ابراز رضایت نکنند.
بیمارانی که سعی می‌کنند روند درمان را به دندان‌پزشک دیکته کنند یا آنان که توصیه‌های دندان‌پزشک را انجام نمی‌دهند؛
دندان‌پزشک باید کار درمان و مراقبت از سلامت دهان را مطابق با بالاترین استانداردها انجام دهد و تجربه نشان می‌دهد وقتی بیمار کار را خراب می‌کند، احتمال شکایت او از دندان‌پزشک هم بالاتر می‌رود.
بیمارانی که از به زبان آوردن اسم دندان‌پزشکان قبلی خود اجتناب می‌کنند؛
به‌طور استاندارد دندان‌پزشک فعلی بیمار، باید برای اطلاع یافتن از سوابق درمانی او با دندان‌پزشک قبلی‌اش تماس بگیرد. چرا که شروع درمان بدون داشتن این اطلاعات ممکن است خطراتی به همراه داشته باشد. بنابراین تحقیق درباره سوابق درمانی بیمار می‌تواند واقعیت‌های ارزشمندی از او را برای شما آشکار کند.
بیماران اورژانسی

بهتر است قبل از اینکه شروع به درمان بیمار اورژانسی کنید، برای آنان توضیح دهید تعامل شما با او به‌عنوان یک دندان‌پزشک به همین یک بار محدود است و قرار نیست بیشتر از درمان اورژانسی ادامه پیدا کند. بنا بر اخلاق حرفه‌ای و ضوابط انجمن دندان‌پزشکی آمریکا، استاندارد اخلاق حرفه‌ای در درمان‌های اورژانسی برای افرادی که قبلاً بیمار شما نبوده‌اند، این است که «اقدامات منطقی برای وضعیت اورژانسی سلامتی آن‌ها انجام دهید.»
بنابراین بعد از انجام درمان اورژانسی، مستندات درمان را تهیه و بیمار را به دندان‌پزشک قبلی او ارجاع دهید. اگر هم تصمیم دارید او را به عنوان بیمار خود نگه دارید، متوجه باشید تا زمانی که یکی از شما دو طرف به شکل قانونی از ادامه این کار انصراف دهید باید به درمان بیمار بپردازید.

بیمارانی با پیش‌زمینه ذهنی قبلی

بیماران اغلب با یک پیش‌فرض از طرح درمانی که از دندان‌پزشکان دیگر شنیده‌اند به مطب شما می‌آیند. بعضی از آن‌ها فقط می‌خواهند قیمت‌ها را با هم مقایسه کنند. بعضی هم می‌خواهند مطمئن شوند که آیا واقعاً به یک درمان خاص نیاز دارند یا نه. تعدادی از بیماران هم هستند که تصمیم دارند علیه یک دندان‌پزشک دیگر پرونده‌سازی کنند. اگر شما مطمئن نیستید چه چیزی یک بیمار را که پیش‌زمینه‌هایی را از دندان‌پزشکان دیگر عنوان می‌کند، ترغیب کرده است که به مطب شما بیاید، می‌توانید سؤالات زیر را از او بپرسید:

چه چیزی باعث شده امروز به اینجا بیایید؟
چه طور مطب من را انتخاب کردید؟
آیا در حال حاضر تحت درمان یک دندان‌پزشک دیگر هستید؟
آخرین باری که برای یک معاینه دندان‌پزشکی مراجعه کرده‌اید کی بوده است؟
چرا دنبال نظر یک دندان‌پزشک دوم هستید؟
اگر یک بیمار از پاسخ دادن به این سؤالات سر باز زد، در مورد قبول کردن او جانب احتیاط را رعایت کنید. چرا که این یک زنگ خطر است. بگذارید بیمار بداند جواب ندادن به این سؤالات ساده، مانع از این می‌شود که بتوانید در مورد درمان او اظهار نظر کنید و پیشنهاد بدهید که بهتر است برای شنیدن این نظر دوم، پیش یک دندان‌پزشک دیگر برود.
اگر تصمیم دارید کار را ادامه بدهید و به درمانی که اما و اگرهای زیادی با خود دارد بپردازید، بدانید ممکن است آن بیمار حقایق و اطلاعات مهمی را از شما مخفی کرده باشد. بنابراین بهتر است از گفتن حس و گمان خودداری کنید و بیمار را مطلع سازید که ارزیابی دقیق بر اساس اطلاعات محدود، کار مشکلی است. زمانی که می‌خواهید درمان یک دندان‌پزشک دیگر را ارزیابی کنید، فقط اطلاعات را بازگو کنید و استنباط شخصی و ذهنیت‌های غیر مستند خود را نگویید.

بیمارانی که همکاری نمی‌کنند

دندان‌پزشکان این حق را دارند که از پذیرش بیماران غیر همکار اجتناب کنند. اگر به این بیماران، به‌رغم خودداری آن‌ها از انجام دادن توصیه‌هایتان اجازه دهید کار را با شما ادامه دهند، در معرض خطر متهم شدن به بی‌توجهی و غفلت در نظارت هستید. چرا که دندان‌پزشک ملزم به انجام دادن درمان در محدوده‌ی استانداردهای تعریف شده است و وقتی یک بیمار از انجام یکی از ضروریات، برای مثال گرفتن عکس رادیوگرافی سر باز می‌زند، به او اجازه نمی‌دهد در این محدوده حرکت کند. دندان‌پزشکان در این موارد باید هوشیار باشند که بیمار چقدر احتمال موفقیت درمان را در خطر قرار می‌دهد و شاید در این موارد عقلانی‌ترین کار، قطع درمان باشد.

درمان دوستان و خویشاوندان

دندان‌پزشکان اغلب تلاش می‌کنند کاری که از دستشان بر می‌آید برای خانواده و دوستانشان انجام دهند، اما نکته‌‌ی مهم این است که این موارد هم ممکن است به پرونده‌های پرخطر تبدیل شوند. در نظر داشته باشید که در این موارد هم مسئولیت‌هایی که درزمینهٔ حفظ اسناد و نوشتن پرونده، الزامات و مراقبت در درمان دارید را در قبال نزدیک‌ترین افرادتان انجام دهید.

در پایان باید توجه کنید که انجام دادن یک درمان که برای شما با ایجاد مزاحمت و ناراحتی همراه است، ممکن است از قبول نکردن آن بسیار پرهزینه‌تر باشد. بنابراین شاید بهتر باشد رد کردن بعضی از بیماران را تمرین کنید.

منبع:دندانه