گفتگو با دکتر محمود تمیزی، استاد پیشکسوت پریودنتولوژی و خیر مدرسه‌ساز

 

دکتر محمود تمیزی، استاد بازنشسته دندانپزشکی که منطقه محرومی در مشهد را صاحب مدرسه‌ای نوساز کرد

روز شنبه، ۱۳ مهرماه ۱۳۹۸، زنگ مدرسه‌ای در شهرک محروم شهید شوشتری مشهد به صدا در آمد که مؤسس آن، دکتر محمود تمیزی، از پیشگامان پریودنتولوژی ایران و استاد بازنشسته دانشکده دندانپزشکی مشهد بود. او که در سال‌های گذشته در بازسازی و تجهیز داوطلبانه مدارس زیادی شرکت داشته، این بار ساخت کامل یک مدرسه‌ قدیمی و ناایمن را بر عهده گرفته است؛ مدرسه‌ای که به نام پدر مرحومش «حاج غلامرضا تمیزی» نام‌گذاری شده است. فعالیت‌های این استاد بزرگ دندان‌پزشکی در امر مدرسه‌سازی بهانه‌ای شد برای این گفتگو که پیش روی شماست:

– جناب دکتر تمیزی! به‌عنوان شخصی که فعالیت‌های خیرخواهانه انجام می‌دهد، بفرمایید چه انگیزه‌ای موجب حضور در وادی مدرسه سازی شد؟

بنده همیشه آرزو داشتم بتوانم هنرستان شبانه‌روزی برای پسربچه‌هایی که در چهارراه‌ها مشغول دست‌فروشی و تکدی‌گری هستند تأسیس کنم تا در آن مشغول به تحصیل و یادگرفتن هنر شوند که البته هنوز به این خواسته نرسیدم.

از زمانی که بازنشسته شدم و اوقات فراغت بیشتری پیدا کردم، روزهای تعطیل به باغچه‌ای که در ده احمدآباد در نزدیکی مشهد دارم می‌روم و در وقت اضافی به مناطق پیرامون مشهد سری می‌زنم. در این مناطق مدارسی را دیده‌ام که شرایط اسف‌باری دارند. روزی به مدرسه‌ای رفتم که حیاطش خاکی بود و بچه‌ها با لباس‌های کثیف در گل‌ولای بازی می‌کردند. بنابراین حیاط آن را آسفالت کردم. این اولین تجربه من از کمک به مدارس بود و کم‌کم در آن منطقه مدارس فقیر و نیازمند زیادی دیدم.

تا اینکه پدرم سال ۱۳۹۴ فوت کردند و با خواهر و برادرهایم صحبت کردم که با ارثیه‌ای که از ایشان به ما رسیده بود مدرسه‌ای به نامشان بسازیم و خوشبختانه آن‌ها قبول کردند.

– شهرک شهید شوشتری چه ویژگی‌هایی و نیازمندی‌هایی داشت که تصمیم گرفتید در آن مدرسه بسازید؟
زمانی که می‌خواستم مدرسه تأسیس کنم، از دوستی که از خیرین مدرسه‌ساز هستند راهنمایی خواستم. ایشان مرا به مناطقی بردند و زمین‌هایی در مناطقی که نیاز جدی به مدرسه داشتند را به من نشان دادند.

درنهایت شهرک شوشتری که در منطقه مستضعفی است را انتخاب کردیم. این شهرک در محل دورافتاده‌ای در آخر بلوار پنج‌تن مشهد است. شهرک آن زمان مدرسه‌ای داشت که در اصل یک سوله با وضعیت بسیار ناراحت‌کننده بود و ما تصمیم گرفتیم آن را با هزینه خودمان تخریب و بازسازی کنیم. این کار حدود ۲ سال طول کشید.

– دبیرستانی که شما ساخته‌اید چه ویژگی‌هایی دارد؟
من همیشه به مهندسی که این مدرسه را ساخت می‌گفتم فکر کن بچه خود من می‌خواهد در این مدرسه درس بخواند و می‌خواهم همه‌چیز آن عالی باشد. این مدرسه ۵ کلاس درس دارد در یک نوبت دختران و یک نوبت پسران در آن درس می‌خوانند.

من و دو خواهر و دو برادرم در نوبت دخترانه مدرسه را افتتاح کردیم که دانش‌آموزان و اولیای مدرسه به ما محبت زیادی کردند. برای ما تاج گلی درست کرده بودند که می‌خواستند از زیر آن رد بشویم و جلوی پایمان گل ریختند. در آن لحظه اشک‌های من جاری شده بود و حس می‌کردم همه این‌ها نوه‌های من هستند که آنجا درس می‌خوانند. خدا را شاکرم که چنین سعادتی را به ما داد. آرزو دارم سعادت داشته باشم دبیرستانی هم به اسم مادرم تأسیس کنیم.

– ممنون می‌شوم اگر کمی هم در مورد سوابق علمی و تحصیلی خود بفرمایید.
بنده مشهدی هستم. ۱۳۴۵ وارد دانشکده دندانپزشکی مشهد شدم و سال ۵۱ از رشته دندانپزشکی عمومی فارغ‌التحصیل شدم. بعد از گذراندن دو سال خدمت نظام، از آنجاکه دانشجوی ممتاز بودم سال ۱۳۵۴ بدون تخصص و با گذراندن یک امتحان علمی و یک امتحان زبان انگلیسی در انجمن ایران-انگلیس استادیار شدم. از آنجایی که همیشه آرزو داشتم تخصصم را خارج از کشور بگیرم با تمام دانشکده‌های اروپایی و آمریکایی مکاتبه می‌کردم و اواخر سال ۵۶ از دانشگاه بوستون برای تحصیل در تخصص پریودنتولوژی پذیرش گرفتم. در نهایت سال ۱۳۶۰ به ایران بازگشتم و در رشته خودم مشغول تدریس در دانشگاه مشهد شدم.

بنده یکی از ۵ نفری هستم که بورد تخصصی پریودنتولوژی را در وزارت بهداشت ایران راه‌اندازی کردند و یکی از مؤسسین آکادمی پریودنتولوژی ایران هستم.

منبع:دندانه